Brigitte Vandenbergh geniet van pensioen na 44 jaar in Arboretum

“Nadat ik als student jarenlang pendelde, zag ik het niet zitten om ook voor een job elke dag de trein te nemen. Hoewel mijn vader me graag in de Antwerpse Boerentoren had zien werken, startte ik als bediende bij Van Gool Wonen (later Bedtime). Een jaar later hoorde ik via een kennis dat ze nieuwe medewerkers zochten in het Arboretum en ik waagde mijn kans. Zo werd 1 oktober 1981 mijn eerste werkdag daar en die herinner ik me nog alsof het gisteren was,” lacht Brigitte. “Wij zijn met vier collega’s op dezelfde dag gestart: twee wetenschappers, één tuinier en ik als ‘opsteller’, zoals mijn functie toen heette. Mevrouw de Belder, toen de baas, vroeg zich luidop af wat ik allemaal zou moeten doen, maar dat werd snel duidelijk. ’s Avonds werd een tentoonstelling geopend, dus hielp ik door de ramen te wassen. Vervolgens kreeg ik de vraag of ik kon blijven om mee op te dienen op de receptie. Ik haastte me naar een vriendin in de buurt voor propere kleren en draaide zo al overuren op mijn eerste dag.”

Alles manueel uittypen

“In 1981 was er geen sprake van e-mail, alles ging per brief. En dus dicteerde meneer of mevrouw De Belder wat ik moest schrijven. Later deed ze dat ook eens met een heel boek dat zij schreef. Zij kwam uit Slovenië, maar sprak meestal Frans of Engels. Mijn collega en ik hadden de grootste moeite om alles te kunnen volgen, zeker als ze er af en toe nog een woord Sloveens tussen gooide. Via een ruilsysteem verzamelde het Arboretum van over heel de wereld zaden. Daar moest ik aanvragen voor maken en zakjes vullen met zaden die we opstuurden naar Japan en China. Ik herinner me ook dat ik een overzicht moest maken van Latijnse planten- en zadennamen, hoewel ik de taal helemaal niet beheerste. Sloop er ergens een fout in, moest ik de hele pagina opnieuw typen. Op een bepaald moment kregen we een elektrische typmachine en was ik de enige die daar op mocht werken. Blijkbaar vonden ze die nog ergens in een hoekje terug, dus die heb ik nu als aandenken gekregen.”

Langzaamaan breidde mijn takenpakket uit. We begonnen groepen te ontvangen, waarvoor ik gidsen zocht en praktische regelingen trof. In 1986 nam de Provincie Antwerpen het Arboretum over. Zij zorgden enkele jaren later voor een nieuw gebouw met een cafetaria en een winkelruimte. Dat was voor ons een hele verbetering qua werkruimte. Daarvoor zaten wij in een kantoor in het huidige Serrehuis met een houtkachel als enige verwarming. De eerste die toekwam maakte de ‘stoof’ aan, maar in de winter duurde het toch altijd nog enkele uren voor we onze jas konden uittrekken. De grote Deense dog van mevrouw De Belder lag onder mijn bureau dicht bij de kachel. Die wist waar het goed was.”

Arboretumshop stelselmatig uitbouwen

“In de jaren 1990 was er een periode zonder directeur. Tuinier Eddy Avanture stuurde een handvol medewerkers in de tuin aan, ik coördineerde het kantoor waar we met een vijftal collega’s zaten. Ter vergelijking: nu zijn er 33 personeelsleden (niet allemaal voltijds) en nog eens een 70-tal vrijwilligers. Het personeelsbeleid is altijd één van mijn hoofdtaken gebleven, net als het verhuur van de zalen, het organiseren van het onthaal en de uitbouw van onze shop. Onlangs zag ik in een winkel een item dat zeker ook in de shop van het Arboretum zou passen. Toen ik dat tegen mijn man zei, wees hij er mij fijntjes op dat dat nu de verantwoordelijkheid van anderen is,” lacht ze.

“Aan het samenstellen van het aanbod in de shop heb ik door de jaren heen veel tijd besteed. Het begon met postkaarten, enkele boeken en wat zaden en plantjes die we op overschot hadden. Het aanbod is sterk geëvolueerd, maar we vonden het altijd belangrijk dat we iets speciaals verkochten. Zo kwam er bijvoorbeeld ook de eigen gin van het Arboretum bij.”

“Huidig directeur-conservator Bram Rammeloo startte in 2000. Ik was het zeker niet altijd eens met hem, maar we werkten goed samen. Hij heeft het Arboretum verder op de kaart gezet en letterlijk en figuurlijk toegankelijker gemaakt. Vanuit mijn takenpakket heb ik daar zeker aan bijgedragen. Geen enkele keer ben ik tegen mijn goesting gaan werken. Ik vond het ook heel handig – zeker toen onze kinderen nog jong waren – dat ik zo dicht bij huis werkte. In die zin was ik mijn tijd ver vooruit, want nu probeert iedereen dat te doen.”

Renoveren en reizen

“In onze (schoon)familie ben ik de laatste die met pensioen gaat. Daardoor komt er nu zeker meer tijd vrij om met de familie uitstapjes te maken, te wandelen of te fietsen. We krijgen ook de kans om ons huis verder te renoveren en meer op reis te gaan. Mensen kennen me in Kalmthout misschien ook als voorzitter van de vrijwilligersvereniging VVV Toerisme Kalmthout. Daar krijg ik nu ook meer tijd en ruimte voor, dus misschien nemen we wel enkele nieuwe initiatieven. Zolang ik gezond ben, blijf ik graag bezig — stilzitten is niet echt aan mij besteed,” besluit Brigitte Vandenbergh.